Tja het klinkt spannender dan het is, maar ik zeg je eerlijk toen het zover was vond ik het zeker wel spannend. En voelde het wel zo. Vanochtend is Boyd namelijk voor het eerst wezen wennen bij het kinderdagverblijf.

Wij hebben enorm geluk dat mijn moeder op Boyd wil passen de drie dagen die ik werk. Alleen zij gaan straks ook lekker genieten van een welverdiende vakantie. Vanwege mijn baan in het onderwijs kan ik geen vrij krijgen. Ook mijn man kon dit jaar geen vrij krijgen. Verder hebben wij geen familie waar hij terecht kan, dus zat er maar één ding op. Naar de opvang. Na er even over nagedacht te hebben wij ervoor gekozen om Boyd dan meteen naar de opvang te doen waar wij hem straks ook naar de peuteropvang willen hebben. En voor hij straks in september 3 weken daar heen gaat mocht hij nog even komen wennen. Tijdens de rondleiding leek dit niet nodig, en voelde hij zich thuis, maar dit liep vanochtend toch wel even iets anders. Hoe? Lees het hier!

¨Vanochtend moest ik je dan wegbrengen. Van 10 tot 12 ging je even naar de opvang met de andere kindjes spelen. Eenmaal aangekomen liepen wij samen naar de ingang, en omdat jij nog aan het wennen bent mochten we even samen naar binnen. Mama vond het stiekem best wel spannend. Tja het voelt toch alsof je je kind aan een vreemde geeft. Je weet althans zelf het beste hoe je kind is en wat hij nodig heeft. En voor je gevoel sta je altijd 100% aan voor je kind, op een opvang is dat toch anders met meerdere kindjes. Dus dat voelde toch wel als een dingetje. Maar niets minder dan normaal. Ik liet het maar over me heenkomen.

Eenmaal aangekomen heb ik je jas uitgedaan, toen die eenmaal uit was pakte je gelijk een blok die op de gang stond. Ik dacht ´fijn dat je je gelijk zo vrij voelt, dat is een goed teken´. We stonden samen in de deuropening van je groep. Ik stond nog even te kletsen met de juf. Net alsof je het al aanvoelde wou je al snel niet zelf meer op de grond staan. Je wou continu op de arm, en als ik je dan wel neerzette stond je met je armen wijd omhoog te jammeren dat je opgetild wou worden.

Toen was het moment zover dat ik toch echt weg moest gaan. Na je een kus gegeven te hebben, gezegd te hebben dat je lekker met de kindjes gaat spelen ik straks weer terug kom en van je hou moet ik echt weggaan. De juf pakt je op en knuffelt je. Jij probeert je uit haar armen te wringen en begint te huilen. Je vindt het niet leuk, dat is duidelijk. Maar toch moet ik weg. Ik kan je niet overpakken, het beste is om gewoon weg te gaan. Ik weet dat ook vanuit mijn werk, heel even is het huilen en als mama zo weg is gaat het wel weer goed. Maar oh wat snap ik nu de ouders goed van mijn leerlingen. Dit is moeilijk! Ik wil er voor je zijn, je knuffelen en troosten en zeggen dat het goed is zo. Maar met een brok in mijn keel loop ik weg. Jou het gevoel geven dat het goed is en je op een goede plek zit. Ook al voelde dat op dat moment even niet zo. Ik loop naar buiten en richting de auto hoor ik je nog steeds huilen. Jeetje dit is pittig. Ik weet niet hoe andere ouders dit doen, maar ik snap heel goed dat dit lastig is. Je kind achter laten en dan al helemaal huilend, dat voelt niet fijn. Daarom heb ik onderweg naar huis wel even een traantje gelaten.

Ik had het plan om lekker tv te gaan kijken als jij op de opvang was, dit werd het hele huis schoonmaken. Lekker doorgaan en de tijd vloog voorbij. Voor ik het wist was het kwart voor 12 en kon ik mij klaarmaken om je op te halen. Ik had tussendoor niks gehoord, dus het zal wel goed gaan. (wel telkens op mijn mobiel gekeken of ik geen berichtje of iets had) Hup op de fiets en jou ophalen.

Eenmaal binnen zie ik jou zitten. Je zit lekker een broodje te eten, je kijkt wat naar mij en hebt nog niet door dat ik het ben. Maar zodra je mij ziet begint je pruillipje te komen en begin je te jammeren. Ik heb je op de arm gepakt en lekker geknuffeld. Af en toe wat snikken en op de grond mocht ik je niet zetten, je liet mij niet los. We hebben je jas aangedaan, nog even gekletst met de juf en haar uitgezwaaid. Volgens de juf had je het goed gedaan. Je was op het begin nog wat verdrietig je stond te huilen bij het hekje bij de deur en wou niet getroost worden door de juf. Ze hebben je even gelaten en daarna afgeleid met de auto´s. Wat snikkend nog ben je gaan spelen. Hierna ging je met de andere kindjes naar buiten. Daar heb je met de juf lekker in de zandbak gespeeld. Dit cadeautje kreeg ik ook mee naar huis. haha! De juf mocht niet bij je uit beeld, als ze bij je was was het prima, maar ging ze weg dan moest je huilen. Wel fijn dat je je prettig voelde bij de juf. Nog even een broodje eten, en toen was mama er weer. ¨

Over twee weken gaat Boyd dan echt naar de opvang. Ik wil vragen of hij volgende week ook nog een ochtend mag wennen. Anders is hij een volle week niet geweest en moet hij plots 3 dagen in de week een hele dag heen van 7 tot 6. We wachten het berichtje af, en anders gaan we er gewoon voor in september. Ik hoop dat hij in de eerste week steeds minder moeite krijgt met het afscheid nemen en plezier heeft gedurende de dag. Dat geeft mij een wat gerustgestelde gevoel. Als jij plezier hebt en je fijn voelt op een plek, dan doe ik dat ook!

Hoe ging bij jullie het afscheid op de eerste dag van de opvang?