Oké voor de mensen die mij kennen, nee! Wij hebben nu voor op dit moment NOG geen kinderwens, haha. Maar het is wel iets waar ik laatst een gesprek over had met mijn partner. Wij hadden het over kinderen, en wanneer wij voor de tweede willen gaan. In eerste instantie vinden wij een leeftijdsverschil van twee jaar tussen de kinderen mooi. Niet te veel leeftijd ertussen, ze zitten nog een beetje in dezelfde belevingswereld qua leeftijd, en zo zijn er nog wel een paar redenen. Alleen dat zou betekenen dat wij wanneer Boyd 1 jaar geworden is, en dat is in mei dit jaar voor een tweede zouden gaan. (Mocht een tweede ons gegund zijn of course, want het blijft een cadeautje en niet voor iedereen vanzelfsprekend dat dit kan en lukt. Zo ook voor ons.)

Maar toen kwam de gedachte van het hele corona gebeuren. Ja daar gaan we weer! Het is tegenwoordig het enige wat ons bezighoudt, en niet zo gek ook, want het is ook niet niks. Daar gaan we het verder niet over hebben, maar een nieuwe zwangerschap en corona? MMmmmm is dat wel wat?! 

Even een terugblik naar onze zwangerschap  vorig jaar die deels plaatsvond in corona tijd. Het begin van de uitbraak.

Vorig jaar was ik zwanger van ons eerste kindje. Uitgerekend op 27 april 2020. (Uiteindelijk geboren op 2 mei:D) 15 maart ging ik met verlof. Precies het moment dat corona op zijn heftigst was, en wij in lockdown gingen. Wij hadden een babymoon gepland voor onze laatste vakantie samen, dat ging dus even mooi niet door. Mijn verlof spendeerde ik alleen thuis op de bank. Veel kon ik niet doen, want alles was dicht. Nou ja ook een manier van je rust nemen, maar ik had het mij toch wel wat anders voorgesteld. De weken gingen voorbij en wij steeds verder richting de uitgerekende datum. Verloskundige afspraken kwamen tussendoor, en ook die gingen anders dan ik op het begin gewend was. Met mondkapje, alleen, zo kort mogelijk en er werden een aantal afspraken geschrapt. De voorbespreking werd telefonisch gedaan, zodat ze meteen aan de lichamelijke check ups konden beginnen tijdens mijn bezoek. Het huizelijke en persoonlijke ging er hierdoor wel af vond ik. Maar ja we moeten er maar mee dealen, balen deed ik zeker, maar het was niet anders. 

Op 1 mei (mijn verjaardag) stond een afspraak gepland bij de verloskundige. De weeën waren al wat begonnen, maar ik moest toch nog even langskomen. Eenmaal daar aangekomen moest ik alleen naar binnen en werd ik gestript. Iets nieuws, dat was toch wel even spannend. Niemand die mee mocht dus alleen die kamer in. Ja ik ben een volwassen vrouw, maar alles wat je voor een eerste keer doet is spannend, toch? Een gezonde spanning, en iemand naast je hebben die je steunt en je door en door kent is op die momenten stiekem wel fijn. 

De bevalling zette door. Ik had in eerste instantie graag mijn partner en moeder bij de bevalling gewild. Alleen toen was de regel al in gang gezet: ´1 bezoeker mee in het ziekenhuis en thuis.´. Mijn moeder kon er dus helaas niet bij zijn.´ Ik had daarentegen nog wel het geluk dat toen ik naar het ziekenhuis moest het dragen van een mondkapje nog niet verplicht was. Dat je meer van het gezicht van het personeel kunt zien is toch wel prettig en maakt het wat persoonlijker. 

Toen kwam de kraamtijd. Ik had echt een hele lieve kraamverzorgster, en had het geluk dat zij mijn naaste familie toe liet om naar de kleine te komen kijken. (Gelukkig hebben wij een hele kleine familie, dus iedereen kon komen) Geen raamvisite, maar lekker kraamvisite. Op veilige afstand, en met de regel ´Je bent welkom zonder enige klachten´.

Maar nu even terugkomend op het punt van een kinderwens in coronatijd en hoe het gesprek met mijn partner eindigde. Ondanks dat wij met veel dingen nog wel geluk hebben gehad qua coronaregels (kijkend naar mensen die met een mondkapje moeten bevallen, een 20 weken echo alleen moeten ervaren/ook bij het kunnen krijgen van slecht nieuws) hebben ook wij hier zeker wel wat van gemerkt aan het eind van de zwangerschap. Dit nieuwe virus stak er soms toch wel even boven uit tijdens de dagelijkse gesprekken. Corona was nieuw, en iedereen had/heeft het erover. Voor nu hebben wij nog steeds de wens dat er ongeveer twee jaar tussen Boyd en ons tweede kindje mag zitten. Maar zolang corona nog zo overheersend is, en we veel beperkter zijn in het bewust samen kunnen meemaken van dit proces weten we niet precies of we ergens medio dit jaar voor een tweede willen gaan.

Je mag maar in je eentje naar afspraken toe. Zo ook naar de eerste echo/eerste keer hartje luisteren/20 weken echo.  Je moet zoveel mogelijk een mondkapje dragen, zo ook het personeel. Wat ik minder persoonlijk vind. Veel verloskundige afspraken zijn telefonisch, en je hebt minder verloskundige check ups. Bezoek mag je nu eigenlijk niet meer thuis krijgen. Dus een kraamvisite zit er niet in, ook al kan dit zeker heel fijn zijn. Lekker rustig wennen als nieuw gezinnetje. Maar toch… wij weten het niet zo goed. In bepaalde dingen ben je nu eenmaal wat beperkter. Het begin van onze zwangerschap hebben wij echt bewust samen kunnen meemaken. Dat hele proces van het ontdekken dat je zwanger bent, samen naar de eerste echo, de 20 weken check, een genderreveal, babyshower. Ja dat is nu niet verstandig om te gaan doen. Ervaar je dan nu alles nog wel echt samen op die manier zoals het voor corona tijd was.? De één zal denken stel je niet aan, de ander kan zich hier misschien in vinden.

Ik ben weleens nieuwsgierig. Hoe kijken jullie tegenover het krijgen van een kindje in coronatijd. Houdt dit jullie tegen om aan kinderen te beginnen?

Neem ook eens een kijkje op mijn Instagram pagina @mamageniet.